Covilha
Op 13 maart 2020 zijn we vanuit Salamanca in Spanje Portugal ingereden. Je passeert er de Serra da Estrela, een bergketen met als hoogste piek de Torre die met zijn 1993 m de hoogste berg op het Portugese vasteland is. In de winter wordt er zelfs geskiet, maar met 3 liften zou ik het nu niet echt aanraden als je volgende skibestemming. Het landschap mag er wel wezen.
We logeren bijna nooit in een hotel maar hier hadden we wel voor deze optie gekozen aangezien er niet veel keuze was in appartementen en het 4-sterrenhotel in het laagseizoen best betaalbaar was. Het uitzicht was er ook zeker niet mis, maar je moest wel nog een hele afdaling doen om in Covilha te geraken.
We hebben er ook de sluiting van het toeristenbureau meegemaakt door de Covid toestanden. De restaurants begonnen eveneeens te sluiten of mochten nog voor 1/3e gevuld zijn. Het op zoek gaan naar eten werd soms dus een hele opdracht aangezien we nu geen eigen keuken ter beschikking hadden.
Het dorpje Covilha staat ook bekend voor zijn streetart en dit hebben we met veel plezier verkend.
Van hieruit hebben we ook het bergdorpje Monsanto bezocht. Het plaatsje ligt genesteld tegen een hoge, granieten berg die stijl oprijst uit het vlakke landschap. Een strategische plek waar al mensen woonden in de 2e eeuw voor Christus. De huizen van de 800 dorpsbewoners zijn gebouwd tussen, op en onder gigantische keien. Indrukwekkend om te zien hoe de tonnen wegende stenen dienst doen als muren of zelfs plafond.
Boven het dorp liggen nog de ruïnes van een Middeleeuws kasteel. Het is een flinke klim hier naartoe. Je wordt beloond met een indrukwekkend en weids uitzicht over de omliggende vlaktes van deze dunbevolkte regio Beira Baixa.
Ondertussen moesten we ook een nacht verhuizen naar een ander hotel, aangezien ons hotel ging sluiten... De lockdown kwam dichter en dichter bij...
Lissabon
Het werd tijd om naar Lissabon te reizen want in enkele dagen zouden er 10 dames (Wags) uit België komen overvliegen voor ons jaarlijkse weekendje weg (zonder de mannen die samen voetballen of ooit gevoetbald hebben). Stef en ik hadden er een appartementje gehuurd voor 11 nachten. De keuken zou ons nog goed van pas komen want meer en meer restaurants sloten de deuren. De eerste dagen viel het nog mee en kon je af en toe nog een open terrasje vinden en was het wel best leuk zonder veel toeristen deze stad te ontdekken.
Uiteraard hebben we ook de street art in Lissabon verkend. Je komt hierdoor altijd op plekken waar je normaal niet zou komen, waardoor je de stad op een andere manier leert kennen. Er zijn veel werken te vinden van Bordalo II. Hij maakt zijn werken van afval en kaart hiermee de overcomsumptie aan in de wereld. 'De ene zijn vuilnis is voor een andere een schat'.
Maar alle dagen veranderde de situatie. De Wags besloten om het weekend af te zeggen (wat een goede beslissing bleek maar wel heeeeeeeel jammer) en in het hele land werd een volledige lockdown afgekondigd. En daar zaten we dan, in een vreemde, grote spookstad. Onderstaande foto zegt voldoende. Een leeg plein op een plek waar het normaal bruist van het leven... De wolken werden er zelfs dramatisch van...
Er was meer en meer politie op straat te zien, de mensen bleven er binnen zodat je op den duur enkel clochards tegenkwam die ook radeloos begonnen te worden en op je afstapten om te bedelen. We begonnen ons echt ongemakkelijk te voelen in de stad en besloten dan ook om er 2 dagen eerder te vertrekken en rechtstreeks door te reizen naar de Algarve, waar het ons aangenamer leek om de lockdown uit te zitten. En dat was een goede beslissing. We vonden er een appartement op de dijk met zicht op zee en palmbomen voor ons neus. Zelfs vanuit de zetel kon ik de zee zien. Dat maakte het allemaal wat draaglijker want we hebben er 2 maanden 'vastgezeten'.
Met momenten kwam de politie voorbijgereden en riep af om thuis te blijven: 'Fique em casa, stay at home' klonk er door de luidsprekers. Echt wel angstaanjagend. Enkel de essentiële winkels waren er open maar gelukkig mocht je wel een wandeling doen, wat we dan ook dagelijks deden.
Er was zelfs een 'buiten' fitness voor de deur die ook wel weken afgesloten geweest is. Kan je me vinden?
En vanaf ons terras hebben we ook deze prachtige vogel gespot, de hop. Toen ik hem voorzichtig benaderde voor een foto ging hij plots liggen en speelde precies voor dood. Na wat opzoekwerk op het internet heb ik geleerd dat hij dat doet om zoveel mogelijk energie van de zon te krijgen!
Na een aantal weken strenge lockdown werden de maatregelen wat versoepeld en konden we wat uitstapjes maken. Albufeira, normaal een bruisende badplaats, lag er doods bij. Alles was er nog dicht want feestvierders waren er niet.
Dicht bij het kustplaatsje Tavira vind je aan het strand van Barril een heus ankerkerkhof in de duinen. Aparte kerkhoven zijn sowieso een 'hobby' van mij en deze past zeker in het lijstje. Het gaat om tientallen scheepsankers die hier vroeger werden gebruikt bij de vangst van tonijn. Van 1841 tot 1966 was het hier namelijk een belangrijke tonijnviszone in de Algarve. Tot dan leefden hier 80 vissers met hun gezinnen. Nu doen de kleine visserswoningen dienst als strandbarretjes en winkels, als ze open mogen tenminste...
Zoals je kan zien hebben we die 2 maanden in lockdown niet veel bezichtigd maar gelukkig konden we wel ons dagelijkse wandeling doen en hebben we beachtennis op het strand gespeeld (tot Stef in een stuk glas trapte). En op het einde begonnen er ook wat restaurantjes open te gaan.
Lagos
Na 2 maanden Quarteira was het dan tijd om eens te verhuizen. Het werd een weekje Lagos, met een immens gemeenschappelijk zwembad tot onzer beschikking, vlak boven Praia de Dona Ana.😁 Zoals je kan zien was er ook niet veel volk. De grenzen waren nog steeds gesloten, enkel in het weekend werd het wat drukker.
Of Ponta Da Piedade, door velen uitgeroepen als het mooiste plekje van de Algarve en Portugal, sommigen beweren zelfs van Europa. De grillige rotskust van de Algarve is een optelsom van jarenlange erosie en weersinvloeden, maar vooral dit stukje ten oosten van Lagos is prachtig.
Of wat denk je van Praia do Camilo?
Lagos zelf vonden we ook erg leuk. Het is een vrij authentiek stadje in hippie-achtige sfeer.
En met nog goede street art ook!
Hier een werk van de Gentse artiest Roa.
Of van Portugees Samina.
Werk van de Amerikaan Arys.
Of van de Argentijn Bosoletti
Duitser Tona
En dan hadden we ook nog de eer om kennis te maken met Portugees Diogo Machado, bekend onder de naam Add Fuel. Zijn werk kan je herkennen door de mix van traditioneel tegelontwerp en die van de Portugese blauwe keramische tegels, de zogenaamde Azulejo's. Hij was net een muur aan het afwerken en zulke artiesten staan open voor een babbeltje en een foto. Over heel Portugal maar ook over de wereld kan je zijn werk terugvinden.
Op Sociale Media had ik vaak een hartvormige formatie zien voorbijgekomen die je aan Praia da Marinha zou kunnen vinden. Hier een voorbeeld die ik van het internet heb gehaald.
Ik moet eerlijk toegeven dat het niet makkelijk terug te vinden is. 2 maal zijn we er terug geweest maar de exacte locatie hebben we toch niet kunnen vinden. Het is ook geen straf om er terug naar te moeten gaan en met een beetje goedwil kan je toch een hart zien, niet?
Nog zo'n 'Instagram plek' is de Benagil zeegrot. Je kan deze grot enkel bereiken via de zee maar bij ons eerste bezoek waren de golven erg hoog en dat maakt het er te gevaarlijk. De onderstroming kan er heel sterk zijn en er zijn al heel wat mensen verdronken. We hoopten dat er kayaks te huur waren maar door de Covid-19 was dat nog niet het geval. In normale tijden worden hier heel veel excursies per boot naar gedaan maar dan mag je ook niet uit de boot zodat je het niet heel goed kan zien. We besloten daarom om de golven dagelijks in het oog te houden en op een ander moment terug te komen. Ondertussen waren we ook gaan aanschuiven aan de lange wachtrij buiten aan de Decathlon voor een grote zwemband en vinnen. En ja hoor, de zee werd na enkele dagen wat kalmer zodat we onze zwemtocht konden beginnen. En ik moet zeggen, het was de tocht meer dan waard. We waren de hele tijd alleen in de grot zodat we er optimaal van hebben kunnen genieten.
In Carvoeiro hebben we een lekkere pizza op het strand genuttigd en wat street art gespot van Tamara Alves alvorens de Algar Seco clif wandeling aan te vatten. Wederom een mooi stukje natuur met enkele leuke fotoplekjes.
Uiteraard zijn we ook naar Sagres gegaan met Cabo de Sao Vicente als meest westelijke punt van de Algarve. Het is precies of daar het einde van de wereld is.
Evora
Deze prachtige hoofdstad van de regio Alentejo werd onze volgende uitvalsbasis. Vanaf 1986 staat het oude centrum zelfs op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De unieke verzameling bezienswaardigheden vormt een groot ommuurd openluchtmuseum. De zes kilometerslange stadsmuur die in de Middeleeuwen bescherming moest bieden, is nog steeds intact. Binnen de middeleeuwse stadsmuur is het een aaneenschakeling van charmante, smalle straten, wit-gele huizen met balkonnetjes, historische gebouwen, gezellige pleinen en mooie binnentuinen met schilderachtige tegels.
De Capela dos Ossos is zeker het bezoeken waard. Het is een kleine kapel naast de ingang van de Igreja de São Francisco. De binnenmuren, de plafonds en de pilaren van de kapel zijn bedekt met menselijke botten en schedels. Deze resten zijn van 5.000 monniken en liggen in keurige patronen op een rij. Het doel hiervan? De levenden wijzen op de kwetsbaarheid van het leven natuurlijk!
De Romeinse tempel is het oudste én hoogste punt van de stad en het bekendste icoon van Évora met oorspronkelijk 25 hoge zuilen van marmer en graniet. Er wordt gezegd dat de tempel vernoemd is naar de Romeinse godin van de maan, Diana. Vandaar ook de bijnaam Templo de Diana. Lange tijd heeft het bouwwerk dienst gedaan als locatie voor zeer uiteenlopende praktijken. Zo was het ooit een opslag voor wapens, maar ook een slachthuis en een theater. Pas rond 1870 is de ruïne weer in ere hersteld.
Lang geleden, in 1531, kwam dezelfde architect als die van de Belém toren in Lissabon naar Évora. Hij deed maar liefst zes jaar over het bouwen van een aquaduct, maar toen stond er ook wat. Het speciale hier is dat er een straat is waar allemaal huizen onder het aquaduct gebouwd zijn. Levert speciale plaatjes op.
Vanuit Evora is een uitstap naar het pittoreske middeleeuwse stadje Monsaraz een aanrader, dat bovenop een steile heuvel ligt, dicht bij de grens van Spanje. De wit gekalkte huisjes kan je ontdekken door door de smalle met kinderkopjes geplaveide autovrije straatjes te slenteren.
Als je nog wat meer oude stenen wilt zien kan je een uitstap doen naar de Cromeleque dos Almendres. Het betreft een dubbele steencirkel, bestaande uit een ronde en ovale cirkel. De steencirkel werd opgebouwd in het neolithicum en de bouw ging door tot in de kopertijd. Men neemt aan dat het bouwwerk een religieuze en ceremoniële betekenis had, er zijn aanwijzingen dat het gaat om een observatorium.
Wij vonden dit vooral leuk omdat het midden tussen kurkplantages ligt. De streek staat namelijk nog erg bekend voor zijn kurk en het is wel eens interessant om dit van dichtbij te zien. Op de bomen staat telkens een nummer. Bijvoorbeeld een 8 op de stam betekent het dat deze boom in 2018 nog geoogst is geweest. Het heeft 9 jaar nodig om een nieuwe schors te laten aangroeien.
Om de daguitstap af te sluiten zijn we nog verder gereden naar het uitkijkpunt Miradouro do Alto de Sao Bento, waar je een mooi uitzicht hebt over de stad en zijn aquaduct.
Nazaré
Het werd tijd om terug even de kust op te zoeken. We kozen voor Nazaré, een centraal gelegen kustplaatsje met een leuke surfvibe. Aan de noordkant van de baai is er namelijk een indrukwekkende 'big wave spot'. Onder water ligt hier een enorm diepe geul die als een trechter fungeert bij grotere swells. Alle energie van de deining wordt dan de trechter in gezogen en dit zorgt ervoor dat het water ophoopt en golven van 25 meter en hoger kan veroorzaken, een ongekend fenomeen en must-see voor iedere natuur- en surfliefhebber. Deze hoge golven zijn er wel niet het hele jaar door maar voornamelijk in de winter. Wij hebben ze dus niet in het echt kunnen zien maar in het kleine museum aan de vuurtoren zijn er vele foto's en filmpjes zodat je er wel een goed beeld van krijgt. Hier een foto van het internet wat je er kan verwachten. Het wereldrecord van de hoogste golf die ooit werd bereden, 24,4 meter, is hier gevestigd.
Om hier te geraken vanuit Nazaré kan je een treintje omhoog nemen die je op de 318 meter hoge rots Sítio brengt, waar je een prachtig uitzicht hebt over de omgeving.
Nazaré heeft ook het strand met de kleurrijkste visserstradities van Portugal. Hier ziet u vissersvrouwen die nog geheel volgens traditie gekleed gaan in zeven rokken en gedroogde vis verkopen. Het doet je wel even twijfelen of dit enkel voor de toeristen is maar er waren geen toeristen en het vrouwtje achter ons appartement droeg het thuis ook om de koer te keren of de hond ui te laten.
Een leuke daguitstap kan je doen naar Obidos. De weg langs de kust is erg mooi, waarbij je Foz do Arelho passeert, dat de lagune Lagoa de Óbidos met de zee verbindt..
Het middeleeuwse stadje Óbidos is een van de meest pittoreske en best bewaarde vestigingsstadjes van Portugal. Binnen de stadsmuren bevindt zich een goed bewaard kasteel tussen een labyrint van smalle straatjes en charmante witte huisjes. Ook hier was er bijna niemand anders om het stadje te bezoeken en vond ik het heerlijk om te fotograferen zonder andere mensen in beeld. Zalig!
Op de terugweg zijn we nog even gestopt in het stadje Caldas da Rainha, voor zijn mooie tuin.
Het werd weer eens dringend tijd om street art te gaan spotten, ditmaal in Leiria. Bovenop een heuvel middenin Leiria staan de resten van een burcht, het Castelo de Leiria. Het kasteel werd rond 1135 gebouwd, en in de 16e eeuw werd het verbouwd tot een renaissancepaleis. Het historische stadscentrum van Leiria is gelegen tussen de burchtheuvel en de rivier de Lis.
Maar ons was het dus vooral te doen om de street art.
Op de terugweg zijn we het Klooster van Batalha nog gaan bezichtigen. Het gebouw is één groot kunstwerk en bevat veel elementen van de Portugese laatgotische stijl, de manuelstijl. Sinds 1983 staat het Klooster van Batalha op de werelderfgoedlijst van UNESCO en is sinds 1910 een nationaal monument. Daarnaast werd het in 2007 in Portugal uitgeroepen tot een van de zeven wonderen van Portugal.
Aan kerken en kloosters geen gebrek in Portugal dus hebben we ook het klooster van Alcobaça er maar aangeplakt. Het klooster werd in 1989 door de UNESCO tot werelderfgoed van de mensheid verklaard en is één van de meest indrukwekkende en mooiste getuigen van de Cisterciënzer-architectuur in heel Europa. Deze kerk is de grootste in primitief gotische stijl die in de middeleeuwen in Portugal is gebouwd.
Coimbra
Coimbra, gelegen aan de oevers van de Mondego, is vooral bekend om zijn universiteit, de oudste van Portugal en een van de oudste van Europa. Deze werd in de 13e eeuw gesticht en is door de UNESCO aan de Werelderfgoedlijst toegevoegd. De Sofiastraat en het hoge deel van de stad vallen ook onder deze classificatie. In de universiteitstoren bevinden zich de klokken die het begin en einde van de lessen aankondigden.
Het is gezellig kuieren in de steegjes van de oude stad.
Het klooster van Santa Cruz, gelegen aan de oevers van de Mondego, is een van de oudste en belangrijkste monumenten van Coimbra. Je moet zeker een terrasje doen in het café ernaast.
We zijn ook naar een Fado optreden geweest in Fado ao Centro. De passionele, soms droevige fadomuziek is onlosmakelijk verbonden met Portugal. Traditionele zangers of zangeressen kleden zich vaak in sober zwart, gitaren begeleiden hun gezang. Centraal thema is vaak 'het onafwendbare noodlot'. Het publiek bestond slechts uit 3 koppels en we moesten een mondmasker dragen. Ik denk dat deze omstandigheden niet echt bevorderlijk waren voor de juiste sfeer dus we waren er niet echt ondersteboven van. In onderstaande link kan je een optreden zien van de artiesten die we gezien hebben.
Ondanks de mooie zaken die er in Coimbra te zien zijn vonden we dat er toch iets teveel huizen verkrot waren. Als deze stad een opknapbeurt zou krijgen kan hij zeker een topper worden!
Aveiro
We zagen het wel zitten om een weekje hier te verblijven, met leuke daguitstapjes in het verschiet.
Het vlakke en kleinschalige centrum van Aveiro is erg gezellig en goed te lopen. De kanalen en de bootjes doen je misschien wel denken aan Venetië, daarom krijgt de stad ook wel de bijnaam het Venetië van Portugal. Gelukkig is Aveiro veel gemoedelijker en heeft het pittoreske stadje bovenal een typisch Portugees karakter. En je vindt er eveneens nog heel wat art deco gebouwen terug.
En ja hoor, ook hier is er plaats voor street art, nog wel voor een van onze topfavorieten Vhils!
Maar waar Alveiro ook bekend voor staat zijn de leuke huisjes aan de Praia da Costa Nova. Hier moet je wel even de auto voor nemen maar zeker de moeite. Ideaal voor een strandwandeling op de houten paadjes/strand en een lunch!
Net ten noorden van dit mooie strand ligt Praia da Barra. Hier staat de hoogste én oudste vuurtoren van Portugal. Normaal kan je deze beklimmen maar door Corona niet mogelijk...
Een uitstap die ik zeker wilde doen was naar een kerk! Ja, je hoort het goed. Maar geen gewoon exemplaar natuurlijk. De kerk in Valega is echt een pareltje, zowel de buitenkant als de binnenkant. En dan nog een kerkhof ervoor. Mijn dag was goed!
Als je dan zo'n kerk kan combineren met street art in Estarreja, wel, dan heb je een gelukkig Anneke! En het is zelfs street art met grote namen zoals Fintan Magee, Vhils, Bosoletti, Add Fuel, Bordalo II,...
Naar die van Vhils hebben we wat langer moeten zoeken. Het lag niet ver van het treinstation maar de hangouderen hoorden het donderen in Keulen. We waren er nochtans vlakbij, zo'n 50 meter om de hoek maar de meeste mensen lopen street art gewoon voorbij zonder ernaar te kijken en beseffen het bestaan er zelfs niet van. Toen we het werk aan het bewonderen waren maakten we kennis met de man (en baby) die er woonde. Hij was meer het simpele type en ook niet echt een street art fan maar wel supervriendelijk en ging zelfs terug in zijn huis om ons noten aan te bieden. Zo'n momenten vergeet je nooit meer. Hij kon enkel Portugees maar toch kan je dan communiceren met elkaar.
Het werk van J. Samina ligt net aan het begin van het dorp en heeft zelfs een ooievaarsnest boven zijn hoofd. Iets verderop was er zelfs een hele creche boven de weg!
Nog zo'n leuk street art stadje in de omgeving is Agueda. Ze hebben zich vooral op de kaart gezet met de paraplu straat maar door Corona was het dit jaar ook afgelast. Hier even een foto van het internet om je een idee te geven. Leuk toch, niet?
Wij hebben het dus moeten doen doen zonder de paraplu's maar hebben ons de rit toch niet beklaagd. Bordalo II heeft er enkele werken en ook van het werk van Sav Fortyfive waren we erg onder de indruk.
Op vrijdag zouden we dan naar Porto afreizen. Maar toen Stef rond 7u even naar toilet wilde gaan viel hij terug op bed. Hij kon niet rechtstaan. Ik was ondertussen ook wakker maar iedereen is wel eens duizelig als hij iets te snel opstaat dus er was nog geen paniek. Maar na even wachten lukt het nog niet en hij was ook heel bleek terwijl het zweet hem uitbrak. Toen hij dan nog raar begon te praten zijn bij mij de alarmbellen afgegaan! Ik heb nog nooit een ambulance moeten bellen en in een vreemd land is dat nog minder evident maar er moest iets gebeuren. Het nummer hing tegen de muur in de AirBnb, dat was ook al ene meevaller en gelukkig sprak de lieve man ook Engels. Niet lang daarna stopte de ambulancedienst van de brandweer voor onze deur. Stef was ondertussen met mijn hulp wel al rechtgeraakt en zat aangekleed aan de tafel. Na een vragenronde en wat onderzoek namen ze hem mee naar het ziekenhuis van Aveiro voor extra onderzoeken. Hij kon zelf stappen naar de ambulance, met hulp weliswaar, maar dat was toch al een goed teken. Rond 10u belde hij me dat dat hij tegenover de dokteres zat, die aan het tokkelen was op haar computer. Hij zei dat hij zich goed voelde (typisch!) en dat het wel in orde zou komen. Dat was een grote oef dus ik begon te wachten op een telefoon dat ik hem mocht gaan halen (door Covid-19 was er geen bezoek toegelaten in de ziekenhuizen). Maar dat telefoontje kwam er maar niet en ik kon hem ook niet meer bereiken. Stef gebruikt zijn gsm zelden dus ik dacht dat de batterij misschien leeg was en begaf me naar het ziekenhuis, in de hoop dat hij daar buiten op me stond te wachten. Maar gene Stef te zien. Rond 14u ben ik dan bij de receptie aan de Spoed gaan informeren. Dat ging erg moeizaam want de mevrouw haar Engels was niet goed. Ze kon me wel vertellen dat hij overgebracht was naar het ziekenhuis in Coimbra! Maar verder had ze geen details. Ik moest maar naar daar bellen. Maar bellen naar Coimbra bleek een nachtmerrie. Eerst namen ze niet op, dan toch ene keer maar zouden ze me doorverbinden wat dan weer niet lukte. De hel! Ik stond nog steeds op de parking van het ziekenhuis Aveiro dus besloot om de verdere telefoontjes maar vanuit het appartement te doen. Gelukkig zag ik op de straat ook onze huisbazin die al een beetje op de hoogte was want ik had haar moeten verwittigen dat we niet konden uitchecken. Ze leefde heel erg mee en ik mocht zo lang als nodig in het appartement blijven. En ze begon met haar telefoon ook te bellen naar het ziekenhuis van Coimbra. Na een hele tijd kreeg ze dan eindelijk iemand aan de lijn en ik kreeg tegelijktijd telefoon van Stef! Hij leefde nog! Ja, ik had al alle rampscenario's zien voorbijkomen. Ondertussen was hij geopereerd aan een bloedklonter in zijn hoofd! Mamamia! Hij lag op de intensieve en zijn telefoon zou afgenomen worden. Bij uitzondering mocht hij toch even bellen naar me! Wat was me dat een opluchting. Ik kreeg ook het rechtstreekse nummer van zijn afdeling zodat ik bij het personeel kon informeren naar zijn toestand. Dat bleef wel wat moeizaam gaan want er waren er niet veel die wat Engels spraken maar ze deden hun best om me gerust te stellen. Soms gaven ze zelfs een boodschap door van hem. Zo lief! Zijn herstel ging vlot en na enkele dagen lag hij niet meer op de intensieve en mocht hij zijn telefoon terug gebruiken. Ik ben er ook eens naartoe gereden om wat spullen, zoals zijn oplader van gsm, af te geven en we hebben van ver naar elkaar kunnen zwaaien. Om het wachten op zijn terugkomst iets dragelijker te maken heb ik dan maar een uitstapje gedaan. Heel raar om zo enkele dagen alleen te zijn. We zijn het gewend om altijd bij elkaar te zijn en alles samen te doen.
Even boven Ovar, in het dorpje Cortegaça, vind je deze prachtige 'blauwe' kerk en de palmbomen maken het plaatje af!
Stef voelde zich dus snel veel beter en werd al zot in het ziekenhuis. Hij begon dan ook aan de dokters hun hoofd te zagen om te mogen vertrekken. Ze wilden wel nog een hartonderzoek doen maar ze wisten niet wanneer die kon plaatsvinden, er was namelijk een lange wachtlijst. Dit was nodig om de eventuele oorzaak van de beroerte te achterhalen. Maar Stef verkoos om de onderzoeken in België te laten doen en zo is hij dus op woensdag uit het ziekenhuis ontslagen, weliswaar na ondertekening van papieren dat het op zijn eigen risico was. Er was nog nooit zo snel iemand na zulke operatie uit het ziekenhuis ontslagen. Hij kreeg het advies om het rustig aan te doen... En ik moet zeggen, dat hebben we dan ook maar gedaan want we waren er beiden toch niet gerust in. Ik hield hem nauwlettend in het oog de volgende dagen.
Porto
De huisbazin van de AirBnb was ook erg begripvol geweest en ze had ons de keuze gegeven om de reservering kosteloos te annuleren of te verzetten. Het hielp natuurlijk ook dat we zowat de enige toeristen waren in het land en dat het anders toch maar leegstond, maar toch. Toen we daar aankwamen stond ze, samen met haar man, ons al op te wachten op straat en wees ons een parkeerplaats aan om de bagage uit te laden. Haar man hielp mee de bagage te dragen. Zo lief! De stad hebben we op een erg rustig tempo bezocht, vooral de eerste dagen, om het een beetje af te zien maar Stef was snel terug Stef. 'Blauwe tegeltjes liefhebers' kunnen echt hun hart ophalen in Porto. Onze eerste stop was aan het Sao Bento treinstation in het midden van de stad.
Verder nog wat impressiefoto's van het centrum.
De bibliotheek Lello is ook een pareltje. Normaal staat hier altijd een lange rij wachtenden maar nu werden er slechts enkelen mensen toegelaten en moest je reserveren.
Vlak aan deze bib is er een mooie tuin met oude olijfbomen en een leuk terras bovenop een dak.
Ook aan 'blauwe' kerken geen gebrek. Ik vind ze allemaal, stuk voor stuk, prachtig.
Vlakbij ons verblijf was er een soort van bibliotheek/winkel met deze Azulejo's. Bij afbraak of renovatie kan je hier gratis de tegels brengen of halen. Een goede manier om deze mooie traditie in stand te houden.
Uiteraard was er ook street art te ontdekken. Zelfs 1 met tegels!
Dit is het eerste werk dat ik zag op internet van Bordalo II en ik was er meteen weg van. Deze moesten we zeker 'in het echt' bewonderen.
We hebben ook een Vhils gevonden maar hij komt niet tot zijn recht door de voorliggende werken.
Vhils had ook pas een groot, nieuw werk af aan het ziekenhuis São João. Hier hebben we wel de auto voor moeten nemen maar dat hadden we ervoor over. Hij wilt hiermee het ziekhuispersoneel eren in deze moeilijke tijden. De werken zijn aan de hoofdingang te vinden.
Het is ook heel leuk wandelen vanaf de omgeving van Palácio da Bolsa en erna langs de rivier de Douro tot aan de iconische metalen Luis I-brug.
We hebben ook het museum voor fotografie bezocht dat gevestigd is in een voormalige gevangenis. Alleen het gebouw is al de moeite en ze hebben ons terug buiten gelaten!
We zijn ook met zo'n oud trammetje naar de kust net boven Porto geweest om er op de dijk wat te wandelen en een terrasje te doen. Ik kan je aanraden om dit met een fiets te doen, aangezien je de hele weg langs het water (Douro) kan fietsen.
Porto is toch wel onze favoriete stad van Portugal gebleken. Er is heel veel te zien, zoveel mooie straatjes en gebouwen en het hele oude centrum is goed te voet te doen, in tegenstelling tot Lissabon, waar alles verder uit elkaar ligt. Een aanrader!
Guimarães, de geboortestad van Afonso Henriques, de eerste koning van Portugal, wordt beschouwd als de wieg van Portugal. De stad is nauw verbonden met het ontstaan en de identiteit van Portugal. Het deel binnen de stadsmuren werd door Unesco erkend als werelderfgoed om de originaliteit en authenticiteit waarmee het werd gerestaureerd.
Douro vallei
Vanuit Guimaraes hebben we een daguitstap gedaan naar de Douro vallei. Amai, hoe mooi is het daar! Het landschap heeft ons echt verrast en we hadden al direct spijt dat we er niet enkele nachten logeerden in de streek. Veel plekken in dit gebied staan sinds 2001 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Eindeloos veel wijnterrassen met stenen muurtjes tekenen strakke patronen tegen steile berghellingen. De rivier de Douro kronkelt zich sierlijk tussen dit schouwspel door. Het landschap van de Douro vallei is uniek en de Portwijnen zijn wereldberoemd. De Portugese wijnen zijn dat nog niet maar zijn ook zeker de moeite waard. Ik heb ze namelijk 3 maanden lang gedronken! 😋😂
Braga hebben we vanuit Guimaraes bezocht. Hetis een van de oudste steden van Portugal en een bruisende studentenstad, als je de boekjes moet geloven. In Corona tijden is van de bruisende niet zoveel te merken maar hier een impressie van de stad.
Als je nog wat trappen wil doen moet je zeker ook het Santuário do Bom Jesus bezoeken. Hier brengen je 573 trappen naar de ingang.
Het oorspronkelijke plan was om nog wat meer van het noorden van Portugal te ontdekken, samen met het noordwesten van Spanje maar dat is voor een andere keer, als reizen weer terug op een normale manier kan. En hopelijk moeten we daar niet lang meer op wachten...
We zijn dus al vanaf juli in België en hebben terug een eigen stekje in Veerle Laakdal, wat wel heel leuk is want dat hebben we bijna 6 jaar niet meer gehad. De grootste reden om terug in België te wonen is om dichterbij je familie en vrienden te zijn, terug te kunnen tennissen en dergelijke, maar dat viel dus wel zwaar tegen in coronatijden. Het was lang geleden dat we nog eens de hele winter hier waren en met dat reisverbod was dat nog iets moeilijker. Maar het betere weer komt er aan en dan vinden we België ook heel leuk. En voor diegenen die nog eens willen afspreken, laat maar iets weten. We snakken ernaar om terug iets samen met andere mensen te kunnen doen!
